ฉบับที่แล้ว ฉันได้เขียนเกี่ยวกับเสื้อผ้าใน "ฉิงเซินเซิน หวี่หมงหมง" ฉบับนี้ ฉันจะพูดถึง Big Shanghai Dancing Hall "ฉิงเซินเซิน หวี่หมงหมง" เป็นละครชุดที่ฉันนำ "เยียนหวี่หมงหมง" เมื่อหลายปีก่อน มาเรียบเรียงใหม่ ตอนที่ฉันเขียน "เยียนหวี่หมงหมง" ฉันอายุเพียง 20 กว่าๆเท่านั้น ตอนนี้ได้โอกาสแก้ไขใหม่ ฉันพบว่า ในนิยายมีจุดบกพร่องหลายอย่าง หนึ่งในนั้น ที่ฉันไม่พอใจที่สุดก็คือ ตอนที่ยีผิง เข้าไปขอเงินค่าเลี้ยงดูจากพ่อคือ ลู่เจิ้นหัว แล้วถูกตีอย่างหนัก ได้สาบานไว้ว่า "ตั้งแต่นี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่เอาเงินของคุณอีก ไม่เอาเงินของคุณอีกตลอดไป!" แต่อีกไม่นาน ยีผิงก็รับเงินของลู่เจิ้นหัวอีก ฉันรู้สึกว่า นี่เป็นจุดที่ทำให้ [ศักดิ์ศรี] ของยีผิงดูลดค่าลงไป ใน "ฉิงเซินเซิน หวี่หมงหมง" ฉันจึงเข้ามาแก้ไขจุดนี้ หลังจากยีผิงพูดประโยคนั้นแล้ว เธอก็ไม่ได้รับเงินของลู่เจิ้นหัวอีกเลย ไม่เพียงแค่นั้น ตอนที่บ้านลู่ล้มละลายในตอนท้าย ก็เป็นยีผิงที่เข้ามารับผิดชอบทั้งหมด การที่จะรักษาศักด์ศรีของยีผิงเอาไว้ จึงต้องมอบงานให้เธอ

    เซี่ยงไฮ้ปี 1936 อุตสาหกรรมบันเทิง กำลังเฟื่องฟู ก่อให้เกิดมหาเศรษฐีบันเทิงมากมาย ดังนั้น เพื่อความสมจริง และผลลัพธ์ที่ดี Big Shanghai Dancing Hall จึงเข้ามาอยู่ในบทของฉัน เป็นฉากที่สำคัญมาก บทของฉินอู่เหย๋จึงถือกำเนิดขึ้น ตอนที่ยีผิงจนตรอก ได้เข้าไปใน Big Shanghai Dancing Hall ด้วยสายตาอันหลักแหลมของฉินอู่เหย๋ ได้เปลี่ยนให้ยีผิง กลายเป็นดาวค้างฟ้าของ Big Shanghai Dancing Hall

    Big Shanghai Dancing Hall เป็นสถานที่สำคัญที่ใช้ถ่ายทำ จะสุ่มสี่สุ่มห้าไม่ได้ เสื้อผ้าของยีผิง ที่ได้ฉินอู่เหย๋กำกับ ยิ่งลวกๆไม่ได้ ในละคร เมื่อยีผิงตัดสินใจทำงานที่ Big Shanghai Dancing Hall ฉินอู่เหย๋ถามเธอว่า "เธออยากได้ชื่อทางการแสดงไหม?" ยีผิงตอบไปแบบไม่คิดว่า "ชื่อการแสดง? พวกคุณมี หงหมู่ตัน(โบตั๋นแดง) แล้ว งั้นฉันก็ชื่อ ไป๋เหมยกุ้ย(กุหลาบขาว) แล้วกัน" ชื่อทางการแสดงของยีผิง ก็มาจากจุดนี้นี่เอง

    ครั้งแรกของยีผิงที่ Big Shanghai Dancing Hall ฉันเขียนในสคริปว่า "ยีผิงสวมใส่กี่เพ้ายาวสีแดง บนกี่เพ้าประดับด้วย ดอกกุหลาบสีขาว ที่พันไปรอบๆตัว ตั้งแต่อกจนถึงสะโพก สวยงามยิ่งนัก เดินออกมาท่ามกลางวงล้อมของเหล่า dancer" ประโยคนี้ ทำเอานักออกแบบลำบากไปตามๆกัน กับชุดเปิดตัวนี้ ออกแบบแล้ว ออกแบบเล่า ฉันกับผู้กำกับก็ยังไม่พอใจซักที ในที่สุด เป็นนักออกแบบชาวฮ่องกง ที่ทำได้สำเร็จ ชุดนี้ของเจ้าเวย ก็คือปกนิตยสารของเราฉบับนี้ (ปกและรูปด้านขวา) มันไม่มีแค่ดอกกุหลาบ 1 ดอก แต่มีหลายๆดอกประดับ เจ้าเวยสวมใส่แล้ว เตะตาเป็นพิเศษ ในที่สด ฉันพอใจ ผู้กำกับพอใจ เจ้าเวยก็พอใจ พวกคุณล่ะคิดว่าชุดนี้เป็นยังไง?

    ใน "ฉิงเซินเซิน หวี่หมงหมง" เสื้อผ้าของเจ้าเวย ที่เป็นแบบจีนจะดีหน่อย แต่ถ้าเป็นแบบตะวันตก จะขอให้เรียบง่าย ไม่เหมือนซินหยู ที่บ้านช่องร่ำรวย มีเสวี่ยฉิน(แม่)แต่งให้ จึงต้องดูละเอียดหน่อย อย่างไรก็ตาม ทันที่เจ้าเวยอยู่ใน Big Shanghai Dancing Hall เธอจะกลายเป็นเพชรเม็ดงามทันที ทุกๆชุดต่างกลั่นออกมา จากหยาดเหงื่อของพวกเรา ไม่รู้ว่าหยาดเหงื่อนี้ จะได้รับคำชมจากพวกคุณหรือไม่ ชุดใน Big Shanghai Dancing Hall ไม่แค่ของเจ้าเวย ยังมีของโบตั๋นแดง มีของ dancer ทุกคนต้องถูกออกแบบให้เข้ากัน คุณรู้ไหม? แม้แต่ dancer ของ Big Shanghai Dancing Hall ทาง CCTV ต้องคัดเลือกมาเป็นพิเศษ พวกเธอต้องผ่านการทดสอบหลายด่าน ดังนั้น ผู้ชมมั่นใจได้ว่า คนสวยเท่านั้น ที่จะปรากฏในละคร!

    ที่ Big Shanghai Dancing Hall เกิดเรื่องราวขึ้นมากมาย ที่นี่ มีความรักของยีผิงและซูหวน มีหยาดเหงื่อและน้ำตาของยีผิง ความอัปยศและการต่อสู้ ที่นี่ ยังมีน้ำตา เสียงหัวเราะ แรงบีบคั้น และความอบอุ่นของกลุ่มหนุ่มสาว (ยีผิง, หยูผิง, ซูหวน, ตู้เฟย, ฟังหวี, เอ่อหาว) Big Shanghai Dancing Hall เป็นสเน่ห์ของ "ฉิงเซินเซิน หวี่หมงหมง" หวังว่า เมื่อละครออกฉายไป ทุกคนจะชื่นชอบ

    วันที่ฉันมาถึงเซี่ยงไฮ้ การถ่ายทำที่ Big Shanghai Dancing Hall ยังไม่เริ่ม เพราะผู้กำกับเฉิน ขอร้องให้ทุกซีน มีส่วนประกอบให้สมบูรณ์ก่อน ทีมงานสาละวนกันอยู่ใน hall เจ้าเวยกับ dancer กำลังซ้อมเต้นอยู่บนเวที เมื่อฉันพินิจดูที่ฉากเหล่านี้ ก็รู้สึกถึงความอลังการ ทั้งคน ทั้งไฟ ดูเหมือนงานหนักจะได้ผลดีมาก

    แต่... การปรับปรุงกินเวลาหลายวัน สัญญาเช่ามีแค่ 20 วัน ทุกคนจึงworryมาก ฉันจึงเร่งรัดกับผู้กำกับเฉิน ผู้กำกับพูดคำที่ทำให้ฉัน รู้สึกผิดว่า "คุณวาง deadline กับผม ทั้งๆที่ฉากนี้ เป็นส่วนสำคัญของละคร คุณเป็นคนเขียนสคริป คุณบอกผมซิ จะเร่งทุกๆซีนใน Big Shanghai Dancing Hall ได้อย่างไร" ด้วยเหตุนี้ พวกเราจึงต้องขยายาเวลาเช่าออกไป เย็นวันนั้น เหล่าทีมงานนั่งทานข้าวด้วยกัน ทันใดนั้นมีโทรศัพท์ดัง ผู้กำกับโทรมาบอกว่า พรุ่งนี้ ต้องการตัวประกอบ 180 คน ผู้ชายใส่สูท ผู้หญิงใส่ชุดราตรี ฉันกลุ้มใจในทันที ไม่รู้จะหาชุดราตรียุค 30 เยอะๆอย่างนั้นได้ทันยังไง นอกจากตัวประกอบ ยังมี dancer วงดนตรี บอดี้การ์ดของฉินอู่เหย๋ และเจ้าเวย รวมๆกันก็ปาเข้าไป 200 แล้ว ฉันจึงต้องคุยกับผู้กำกับ แต่ผู้กำกับบอกว่า ฉากเปิดตัวที่หน้าประตู Big Shanghai Dancing Hall เราถ่ายไปแล้ว ใช้คน 350 คน แล้วจะให้คนใน hall น้อยกว่าได้ยังไง ยังมีคนในห้อง VIP อีก สรุปแล้ว ตัดไปตัดมาเหลือ 120 คน

    คืนนั้น ฉันเหนื่อยมาก ตื่นมาอีกวันก็สายมากแล้ว พอตื่นมาก็รีบเช็คสถานการณ์ ว่าการถ่ายทำเป็นยังไงบ้าง ลูกสะใภ้ของฉันบอกว่า ยังไม่ได้ถ่ายเลย เพราะผู้กำกับพบว่า ฉากด้านข้างยังขาดริ้วสีทอง ต้องมานั่งติดให้หมด ฉันคิดว่า สถานที่กว้างขวาง คนสนใจแต่การร้องเต้นบนเวที ใครจะมาสนริ้วสีทองด้านข้าง คิดแล้วก็ให้คิดอีกว่า ผู้กำกับบ้ารึป่าว

    แต่วันต่อมา เมื่อฉันได้เห็นความอลังการ ที่เกิดจากริ้วสีทอง ก็วางใจ รู้สึกว่ามันคุ้มค่า ทีนี้ก็เริ่มถ่ายทำได้ แต่ปรากฏว่า คืนวันนั้น การถ่ายทำต้องชะงักอีกครั้ง เมื่อพบว่าไฟเล็กๆหน้าเวที มีปัญหาเทคนิค ไม่มีไฟ จะถ่ายได้ยังไง? ฉันมองไปที่ dancer ตัวประกอบ ทีมงานที่เหนื่อยอ่อน และหน้าตาเซ็งๆของเจ้าเวยกับกู่จวี้จี ฉันหันไปที่ผู้กำกับ คงมีแต่คนบ้าๆอย่างฉันกับคุณ ที่ทำละครชุดเรื่องนี้

    หลังจาก 3 วันของการถ่ายทำที่ราบรื่น ก็เกิดเรื่องอีก มีโทรศัพท์มาว่า เกิดเรื่องชกต่อยกันแล้ว ฉันพบว่า ฉากนั้น เป็นฉากที่กู่จวี้จีจะต้องชกต่อยกับ ตัวประกอบคนหนึ่ง กู่จวี้จีเทคไป 5 ครั้งแล้วก็ยังไม่ดี ผู้กำกับคิวบู๊จึงพูดดกวางตุ้ง กับเขาว่าให้ "ต่อยให้มันสมจริงหน่อย!" กู่จวี้จีชกไปที่จมูก ของตัวประกอบคนนั้นเต็มแรง สร้างความไม่พอใจ ให้กับลูกพี่ของนักแสดงประกอบ ที่ไม่เข้าใจภาษากวางตุ้ง จึงจะหาเรื่องกับผู้กำกับ หลังจากไกล่เกลี่ย เรื่องถึงสงบลงได้

เนื้อหาจาก Taiwan Crown Magazine No.560(10/2000), รูปจาก Chiungyao Website